Veertig dagen na kerstmis, op 2 februari, vieren we Onze-Lieve-Vrouw Lichtmis. Het gaat terug tot een Joods ritueel 40 dagen na de bevalling. Het was een gebaar van dankbaarheid ten opzichte van het wonder waar de jonge ouders deel mochten van uitmaken. Maar ook een moment waarop zij hun kindje toewijdden aan God, bescherming en zegen vroegen. Het doet me denken aan de mama’s en papa’s, peters en meters, die met hun recent gedoopte kindjes vorige zaterdag in onze kerk meevierden. Dat moment was voor Maria en Jozef nog een stuk verrassender: Simeon herkende immers in hun baby de Messias en noemde Hem het licht van de wereld (Lc. 2, 22-40).

Eigenlijk is het de derde keer dat, volgens het Evangelie, het kindje Jezus aan de buitenwereld wordt getoond. Eerst aan de herders, eenvoudigen, armen. Vervolgens aan de wijzen, koningen, mensen uit vreemde landen. Zij waren allen ontvankelijk voor de kwetsbaarheid van dit Goddelijk kind. En als laatsten dus, in de tempel, Simeon en Hanna, oudere mensen die dankbaar in vervulling zagen gaan waar ze in blijven geloven waren.

Hiermee sluiten we nu écht de Kersttijd af, en zijn we bovendien al halfweg naar carnaval en Aswoensdag! In deze tussenperiode wordt uit het Evangelie niettemin al een opvallende uitspraak van Jezus tot alle mensen voorgelezen: “Jullie zijn het zout van de aarde en het licht van de wereld” (Mt. 5,13-16).