Elf november, 11u. Alle klokken luidden ter ere van alle mensen die streden – en waarbij velen daarbij het leven lieten – voor land en vrijheid. Oud en jong staan even stil, dankbaar en piëteitsvol. Nooit meer oorlog…?  

Leven uit handen geven

Sint-Martinus was ook soldaat. Nadat hij zijn mantel deelde met een arme, verkleumde man langs de kant van de weg, koos hij ervoor om voortaan dienstbaar te zijn voor de minste mensen. Hij wijdde zijn tijd aan het waarachtig gestalte geven aan het Woord, en gaf op die manier zijn leven uit handen.  

Een koning van goedheid, vrede en waarheid

We sluiten op zondag 25 november, het feest van Christus Koning, dit kerkelijk jaar af met een passage uit het passieverhaal. We vieren geen koning die een gouden kroon draagt of met de scepter zwaait. Zijn koningschap is van een andere wereld. Een wereld van vrede waarin Hij zichzelf ziet als een zorgzame herder. Geen koning van stoere taal, van machtsvertoon, van veldslagen. Maar een koning van waarheid en goedheid, die in Liefde Zijn eigen leven uit handen geeft. En die waarheid moe(s)t gedaan worden.

Waarheid moet je doen

Het moet onmogelijk geweest zijn voor de leerlingen van toen om te begrijpen dat die Jezus koning is. Dat de gevangene en geboeide bij Pilatus, tegelijk soeverein en vrij was. En zelfs na de ervaring van Pasen, is het ook voor ons nog moeilijk te vatten. Dit druist immers in tegen de machtsverhoudingen en wereldpolitiek. Het is enkel door de ogen van het geloof dat we kunnen zien hoe Zijn rijk werkzaam is.    We worden deelgenoot van Jezus’ Koninkrijk als we écht luisteren naar het Woord, het laten werken, en ons doen en laten erop afstemmen. 

Zelfgave wordt op die manier ook onze bestemming, om uiteindelijk leven te vinden bij Hem die alfa en omega is. Een bijzondere uitverkiezing en opdracht, met een lange weg te gaan …

[widgetkit id=36]