Altaar ter ere van Sint-Antonius van Padua

Dit altaar ter ere van Sint-Antonius staat in onze kerk sinds 1921. Het ontroerende beeld van de heilige, uitgevoerd door Jules Fonteyne van Brugge, wordt geflankeerd door schilderijen op koper, gesigneerd door de West-Vlaamse Alidor Lamote, broer van Pater Bavo. Iedereen kent Sint-Antonius als patroonheilige van de verloren voorwerpen, maar wie was hij eigenlijk als mens?

Priester, missionaris en prediker

Antonius werd geboren in Portugal eind 12e eeuw. Op zeer jonge leeftijd werd hij priester, maar vertrok later op missie als Franciscaanse missionaris. Hij was wel geleerd en toch heel bescheiden, leefde zo eenvoudig mogelijk en trok zich vaak alleen terug in bezinning en gebed. Hij kon ook urenlang preken, maar had vooral een grote invloed omdat hij ook voorleefde wat hij verkondigde.Verzwakt door zijn sobere leven, stierf hij op 36 jarige leeftijd.

Sint-Antonius wordt meestal voorgesteld als een jonge man. Als leraar en prediker heeft hij ook de Bijbel in de hand en is gekleed in het bruin of zwart habijt van de Franciscanen.

[widgetkit id=58]

Sint-Antonius met kindje Jezus

Sint-Antonius wordt ook vaak uitgebeeld met kindje Jezus gezeten op zijn arm. Het toont zijn genegenheid voor Christus als mens en zijn grote verbondenheid met God.

Volgens de legende op het schilderij, zou dit kindje Jezus verschenen zijn aan Antonius toen deze verbleef op het landgoed van een vriend. Opgeschrikt door een fel licht in Antonius’ kamer ging de man een kijkje nemen. Hij zag hoe plots een kindje verscheen in de armen van de biddende Antonius. De heilige koesterde het kindje Jezus liefdevol en wendde geen enkel ogenblik zijn ogen af.

Patroonheilige van de verloren voorwerpen

Volgens sommige bronnen zou Antonius ooit zijn psalmenboek verloren zijn en bad hij vurig om het terug te vinden. Zijn gebeden werden verhoord toen de dief het vol berouw kwam terugbrengen.

Dit maakte van hem de patroonheilige van de verloren voorwerpen. De schilder toont hoe Antonius hulp biedt aan de biddende mensen. Op het altaarkleed staat : Antonius bid voor ons. Net zoals de familie op het schilderij, komen hier dagelijks nog vele mensen langs om een gebedje te zeggen tot Sint-Antonius wanneer men iets waardevols is verloren. 

Gebedenboek van Sint-Antonius

De Heilige Antonius is nog steeds een volksvriend, daarom komen gans het jaar door bij zijn beeltenis mensen bidden, vragen en danken. Als ik een kerk bezoek, dan zoek ik altijd naar zijn beeld en tot hiertoe moet ik beamen wat iemand zei: hij kreeg overal in elke kerk nog een plaatsje om te vragen en te danken.

Ik heb ook in alle rust het beeld van Sint-Antonius in onze kerk écht bekeken. Antonius met Jezus op zijn arm en zijn persoonlijk (af)geschreven psalmboek. In de middeleeuwen werden alle boeken immers nog met de hand overgeschreven. Aan de hand van dit gebedenboek vond hij voedsel voor verkondiging. Antonius had er een heleboel extra aantekeningen aan toegevoegd die hij gebruikte bij het lesgeven aan zijn medebroeders. Volgens een legende zou Antonius dit voor hem dierbare en kostbare boek zijn kwijtgeraakt. Heel erg ontdaan van dit verlies bad hij vurig om het toch terug te krijgen. En ja, hoor …

Is dit mogelijks een aanleiding om bij Sint-Antonius, in alle rust in de kerk, te bladeren door de psalmen, en/of bidden met tekst uit psalm 119, bewerkt door Jurek Woller?

“Maar zelfs als ik alleen blijf, Heer, uw woord is mijn muziek:
Mijn God, ik hoor u dag en nacht. Uw woord vergeet ik niet.
Uw woord is waar. Uw woord, dat ik zo zuinig heb bewaard.
Het mooiste wat ik ken, mijn God: ik houd mij aan uw woord.
Ik bid. Ik wacht uw glimlach af. Want uw belofte staat.”