Liefde en menselijkheid op de eerste plaats

De nieuwe canvas-reeks rond misbruik in de Kerk, laat niemand onberoerd. Al is dat niets in vergelijking met het leed dat slachtoffers en hun familie (hebben) moeten dragen; laat daar geen twijfel over zijn. Het roept ook bij gelovigen opnieuw vragen op rond de geloofwaardigheid van het instituut Kerk. 

In haar column Godgeklaagd legt Kolet Jansen de vinger op de wond. Erkenning van schuld, belang van niet-aflatende aandacht voor een leed dat niet ongedaan kan gemaakt worden.

Zich distantiërend van de scheefgegroeide machtsstructuren, grijpt ze ook terug naar de essentie, misschien met de moed der wanhoop. Wat de Kerk wél zou moeten bieden: liefde en menselijkheid.

De column van deze mama en oma bracht een beetje perspectief in m'n rondtollende gedachten en twijfels. Alleen mag menselijkheid geenszins als excuus worden gebruikt, maar o.a. als ijveren naar respectvolle interactie met elkaar. En, is - in die menselijke interactie - ook open, transparante communicatie niet het streven waard? Zou dat uiteindelijk ook het vertrouwen bij de resterende gelovigen langzaamaan kunnen herstellen?