Opnieuw écht samen eucharistie vieren

Velen keken er reeds weken naar uit: op 9 juni hervatten in onze kerk de eucharistievieringen!

Amaai … en 't is zondag!

Een ideale aanleiding om de reflectie van Marcel rond de "zondag" in de kijker te zetten. Ze verscheen reeds in het parochieblad, maar dit in volle lockdown-periode, waarin het werkelijk samen beleven van de zondagsviering niet zo vanzelfsprekend bleek en ondanks alle inspanningen toch enigszins een heel individuele beleving bleef voor de meesten onder ons.

Net als voorheen worden de vieringen aangekondigd in het menu "Kalender" van onze website. 

Marcel schreef trouwens ook een reflectie rond corona. 

Langzaam terug uit afzondering

Het is reeds een hele tijd dat we in afzondering leefden, elk wel onder een dak bij zijn of haar gezin. Dat bracht dan ook een grote verantwoordelijkheid mee en aanpassing; ook met degenen die we graag zien, is samen zijn en samen leven een hele opdracht, zeker 24 uren dagen lang. Er waren, hoop ik, mooie momenten maar ook wellicht spanningen.

Intussen zijn er zoveel mooie kerkelijke feestdagen voorbij. Elk in zijn of haar kot hebben we via TV of andere moderne media mee kunnen beleven. Wat was die Goede Vrijdag op het Sint-Pietersplein in de regen – ondertussen al zo lang gepasseerd - een zeer intense belevenis! Christus in al zijn eenzaamheid in de pletsende regen, helemaal verlaten en alleen… We waren met Paaszaterdag bij de trapisten paters in West-Vleteren. Ik probeerde wel godsvruchtig te volgen, maar zat af en toe in gedachten aan een tafelke met ne triple met al die lezingen. Het alleluia met Pasen klonk ingetogen enthousiast.

Ondertussen luisterden we elke dag in alle sereniteit en eenzaamheid naar die droevige nieuwsberichten van overlijdens, van zoveel mensen in intensieve afdelingen of wooncentra. Zoveel mensen verloren een geliefd mens, een vader, een moeder, een oma of opa, een broer of zus. Verdriet zonder waardig afscheid. De straten waren stil en eenzaam. Mensen bleven in hun kot. Dagelijks passeerden hier ambulances, van hospitaal of kliniek, met een zieke. Hun sirene ging door merg en been.

Het personeel werkte in moeilijke omstandigheden en risico’s, verplegers en verpleegsters, geneesheren en veel andere toegewijde mensen, ze gaven met risico het beste van zichzelf. Ondertussen moesten mensen uit het lagere, het middelbare, het hogere onderwijs en de universiteiten ook proberen dat er niets verloren zou gaan en leerlingen geen achterstand zou oplopen. Ik was bij hen met mijn hart en gebed, machteloos maar bewonderend, hun inzet en competentie. Jonge kinderen zegden het zo ontroerend: “Ik miste mijn juf, mijn kameraadjes, mijn school”.

PP