Hemelse dauw
De laatste zondag voor Kerst wordt "rorate" zondag genoemd. Je zou het letterlijk kunnen vertalen als dauwzondag. Het refereert naar het Gregoriaans adventslied “rorate caeli” dat zelf ontleend is aan een visioen van de profeet Jesaja waarin hemelse dauw de aarde voedt.
In perioden van droogte is water levensnoodzakelijk. Dat was niet alleen zo bij het volk Israël ten tijde van het oude testament. Ook vandaag de dag worden we op vele plaatsen ter wereld geconfronteerd met de gevolgen van droogte, zoals honger. De droge zomer van 2020 is voorbij, maar misschien hongeren we – in deze coronatijd – naar een knuffel of naar spirituele verdieping? Ook Jesaja had het niet alleen over een gebrek aan water. Er liep heel veel mis. Toen en nu.
De hemelse oplossing in dit visioen is geen hevige stortbui – gelukkig maar – het komt iedere ochtend opnieuw als dauw. Het neemt z’n tijd om alles te verfrissen. Het speciale aan dit hemelwater is dat het alleen maar kan ontstaan op iets, het heeft iets op aarde nodig om zich te vormen zoals de grassprieten, en zelfs op het zeer fijne spinrag! Is dat ook niet wat de advent wil teweegbrengen in ons? Zijn wij voorbereid zoals Johannes? Zijn wij ontvankelijk, zoals Maria?
