Hemelvaart: de fakkel doorgeven

Gisteren in de late namiddag had ik een fijne babbel met één van de buren. We kwamen onder andere te weten dat we 40 jaren verschillen in leeftijd. Hoewel deze senior van 85 vandaag de dag nog gekwiekst zijn moestuin bewerkt, was de levensverwachting vroeger heel wat lager. Na 40 jaar kwam toen met zekerheid een volledig nieuwe generatie aan de beurt. Veertig is ook een speciaal getal in de bijbel. Na 40 dagen volgend op Zijn verrijzenis, een periode waarin hij regelmatig verscheen bij zijn leerlingen, komt Jezus' Hemelvaart aan als een soort van afscheid.

Ook Hij maakt plaats voor een nieuwe generatie.

Ons gesprek voerde ons uiteraard naar het weer (belangrijk voor de moestijn), de ijsheiligen, en Hemelvaart. Hij vertelde hoe hij vroeger meeliep in processie, door de velden. Ik was blij dat ik kon aanvullen dat zoiets me niet helemaal onbekend was. Tenminste, ik had nog de ervaring van op hoogdagen zoals vandaag, in processie en met flambeeuwen in de hand, de mis te mogen opluisteren.

Zijn generatie is er in geslaagd de fakkel door te geven.

Of het estafette-stokje, zoals Patrick van der Vorst schrijft in zijn reflectie bij een kunstwerk passend bij Hemelvaart:

"Het Hemelvaartsfeest is een viering waarbij Jezus de stok aan ons doorgeeft...om Zijn missie verder te zetten".  

Dat impliceert ook vrijheid. Jezus verdwijnt in een wolk op de achtergrond, wij komen op het voorplan, mét een opdracht. Zijn missie verderzetten, generatie na generatie. Staan we alleen? Neen. We zijn met velen. En we dragen zijn visie, zijn waarden mee in het hart. En Jezus? Misschien is Hij wel onze grootste supporter, op de achtergrond, maar voelbaar. 

Hij is nog steeds bij ons, ongrijpbaar als het licht op zondagmorgen.
Zijn hand op onze schouder: gewond maar onvoelbaar licht en teder als van een geliefde.

Hij gaat ons voor naar Galilea, onzichtbaar is zijn spoor. Het staat getekend in het zonlicht.
Hij is voor ons de Weg, Hij loopt door ons geweten naar het huis van liefde en vergeving.

Hij is de Waarheid, helder als een klok in lentelucht die vrij haar boodschap luidt.
Hij is het Leven, sterker dan het graf. Hij ademt onze vrede.

Met zijn gewonde handen bouwt Hij aan een wereld zonder schaduw, zonder duister in de ogen.
Hij is nog steeds bij ons en vraagt ons Hem te volgen naar het land van Galilea.

Daar zullen we Hem herkennen in elke kleine mens, in elke zwerver, in elke zonderling.

Manu Verhulst