Het gebedenboek van Sint-Antonius

Op 11 mei vierden we ondertussen al de vijfde dinsdag van de noveen ter ere van Sint-Antonius. We doen dit wekelijks, negen dinsdagen lang, telkens met een klein aantal gelovigen. 

De Heilige Antonius is nog steeds een volksvriend, daarom komen gans het jaar door bij zijn beeltenis mensen bidden, vragen en danken. Als ik een kerk bezoek, dan zoek ik altijd naar zijn beeld en tot hiertoe moet ik beamen wat iemand zei: hij kreeg overal in elke kerk nog een plaatsje om te vragen en te danken.

Ik heb ook in alle rust het beeld van Sint-Antonius in onze kerk écht bekeken. Antonius met Jezus op zijn arm en zijn persoonlijk (af)geschreven psalmboek. In de middeleeuwen werden alle boeken immers nog met de hand overgeschreven. Aan de hand van dit gebedenboek vond hij voedsel voor verkondiging. Antonius had er een heleboel extra aantekeningen aan toegevoegd die hij gebruikte bij het lesgeven aan zijn medebroeders. Volgens een legende zou Antonius dit voor hem dierbare en kostbare boek zijn kwijtgeraakt. Heel erg ontdaan van dit verlies bad hij vurig om het toch terug te krijgen. En ja, hoor …

Is dit mogelijks een aanleiding om bij Sint-Antonius, in alle rust in de kerk, te bladeren door de psalmen, en/of bidden met tekst uit psalm 119, bewerkt door Jurek Woller?

“Maar zelfs als ik alleen blijf, Heer, uw woord is mijn muziek:
Mijn God, ik hoor u dag en nacht. Uw woord vergeet ik niet.
Uw woord is waar. Uw woord, dat ik zo zuinig heb bewaard.
Het mooiste wat ik ken, mijn God: ik houd mij aan uw woord.
Ik bid. Ik wacht uw glimlach af. Want uw belofte staat.”