Toekomst

Mogelijks was de voorganger die zondag in een ironische bui, hetgeen in het Aalsterse wellicht niet zó uitzonderlijk is, maar je kon zijn woorden moeilijk mis-verstaan. 

“De twee volgende zondagen zal de uurregeling van de vieringen gewijzigd worden door de ceremonies voor de Vormelingen en Communicanten” klonk het in de micro.  Naast mij hoorde ik een ouder koppel al zachtjes zuchten.  En dan kwam hét : “Maar op het einde van de maand dan is het (=het kerkgebouw) de rest van het ganse jaar opnieuw voor de oudjes..”.  Dat was raak. Vormelingen en Communicanten beleven inderdaad hun ‘moment’ in deze meimaand.  Geestelijken, catechisten en andere vrijwilligers hebben maandenlang het beste van zichzelf gegeven tijdens de voorbereidingen.  Maar daarna??  Zaadjes van geloof, hoop en liefde hebben in een geseculariseerde maatschappij wellicht meer tijd nodig om tot bloei te komen..

Het zou echter naïef zijn deze laatste zgn. ‘postkatholieke’ decennia als uitzonderlijk te bestempelen.  “Kerkcrisissen zijn van alle tijden” schrijft Luk Van Maercke in zijn boek ‘Iedereen gelooft’. “Zelfs lang vóór Christus  worstelde het godsvolk met twijfels over de toekomst, zoals blijkt uit het Oude Testament”.  Hervormingen, tegenreacties, schisma’s.. de Kerkgeschiedenis bleef er inderdaad niet van gespaard. 

En tóch : “Blijf bij ons Heer, want het wordt al avond, en de dag loopt ten einde” klinkt Bach’s cantate in de Lutherse eredienst.  Ondanks de afscheuring nu 500 jaar geleden bleef het diepe Godsverlangen overeind.  In het midden van de liedtekst wordt echter de Mens voor zijn eigen verantwoordelijkheid gesteld : Liefde kan niet van één kant blijven komen.  Zij vraagt om een Antwoord. 

Marcel