We zijn geen mens meer als we niet meer ontroerd kunnen worden” schrijft Willem Vermandere in één van zijn gebundelde brieven. Ooit vertelde deze Westvlaamse veelzijdige kunstenaar in een interview: ‘Ik hoop dat ik nooit het vermogen zal verliezen om tranen in mijn ogen te krijgen.’ Voor hem is dat is zo belangrijk. Het kan hem overkomen als hij een schoon stuk muziek hoort, onderweg vanuit de auto een landschap ziet, luistert naar het verhaal van iemand, een kathedraal binnenwandelt, voor een schilderij van Van Gogh staat. Er is zoveel geweldigs op de wereld waar hij energie uit kan putten.

Maar daartegenover staat de ergernis om de dwaze wereld, als hij geconfronteerd wordt met domheid, met wat er allemaal verkeerd loopt. Daar kan hij soms verstrikt in geraken. Jazeker, uit zo’n ergernis kan ook best iets goeds voortkomen, een protestlied bijvoorbeeld. Maar hij wil toch niet dat de ergernis het overheersende gevoel wordt in zijn leven.

Veel belangrijk vindt hij de deernis, de compassie met het mensdom. En hij besluit: “Misschien is dat het mooiste wat ik uit onze oude kerkliturgie heb onthouden: "Eleison, kyrie eleison..."

Tekst uit ‘Volle dagen.  Fragmenten uit mijn brieven’ van Willem Vermandere.

Merciful Father Image by Image by Sr. Maria Magdalena R
Heer ontferm u over ons ... tekening door Sr. Maria Magdalena R

P.S.: beluister zijn interpretatie van het Kyrie: warm aanbevolen!   

Marcel