Compliment...
Met bezorgde blik op oneindig leunde ze tegen de bushaltepaal in onze straat. Vier luidruchtige tieners, elkaar onschuldig-vrolijk plagend in een typisch afrikaans-frans mengtaaltje vlakbij. Als ik met mijn zwerfvuilzak naderbij kwam riep de vrouw de kinderen tot de orde. Respect. Opvoeding. Mooi. Vlak vóór de huidige heropening van de klassen schoot me de opmerking vanwege de minister van Onderwijs te binnen omtrent taalachterstand, bijlessen, extra toetsen...
Wie zijn wij dat we ons een superioriteitsgevoel zouden aanmeten om redenen van huidskleur, afkomst, nationaliteit..? Mensen die wegtrekken uit hun vertrouwde omgeving omdat hun leven en dat van hun dierbaarsten in gevaar is door aanslepende oorlogen, uitzichtloze armoede of alsmaar extremere klimaatrampen? Wat zouden we zélf doen in gelijkaardige omstandigheden? Daarenboven zijn wijzelf, westerlingen, deels rechtsreeks de oorzaak van de niet aflatende migratiebewegingen. In het verleden, vlak na WO II, en nu opnieuw, stuurt het Belgische bedrijfsleven er op aan tienduizenden buitenlanders te “verwelkomen”(!?) om onze economische ‘groei(waar eindigt die??)’ in stand te kunnen houden.
Akkoord, we zijn niet naïef: het is voor ons niet onverdeeld makkelijk met deze toestanden om te gaan, maar enig menselijk mededogen dringt zich op. Zeker voor ons die zich christen noemen.
Op mijn terugweg kwam de bus eindelijk toe. De moeder van de kroost stapte als laatste op. “Quatre enfants?” vroeg ik haar. Haar betrokken gezicht klaarde helemaal op: “Cinq monsieur, le tout petit à la maison” repliceerde ze ogenblikkelijk. In Afrika is kinderweelde een bron van aanzien en reden tot fierheid. Haar fel witte tanden staken schril af op haar glinsterende lichtzwarte huid. “Et toujours aussi belle” glimlachte ik haar toe. Verrast haperde ze even aan de eerste bustrede maar “Merci monsieur” was nog duidelijk hoorbaar.
Netheid, respect en schoonheid kunnen letterlijk de wereld leefbaarder maken. Waardering helpt. Een compliment maakt het plaatje volledig.
Marcel
