November

De dagen glijden weg, mistig en grijs. Is dat zo? Of is het in ons hart, in ons hoofd mistig en grijs? Hebben we moeten loslaten de voorbije tijd?

En toch heel even durven we al vooruitblikken, schroomvol. Als de bloemen niet meer bloeien, kunnen we zelf bloemen zijn. Als sterren onzichtbaar zijn, kunnen we zelf bescheiden schitteren. Als de kaarsen doven steken we een nieuwe aan. Als knielen niet kan, dan vouwen we eerbiedig de handen en zenden onze gebeden ten hemel. 

Met Kris Gelaude wil ik bemoedigende woorden delen:

Laat niet verloren gaan. Niet het werken en zwoegen, niet een ster aan de hemel,
niet het zaad in de aarde, niet het lied in het hart van de mens.

Laat niet verloren gaan, de droom, niet de hunker. Niet de schoonheid die ons vervulde.
Niet de lach van weleer, niet de droefheid, de tranen.
Niet de voetstap van de geliefde, niet het vuur, niet de trouw, niet de leegte.
Laat niet verloren gaan, de vragen, de stilte nadien. Niet de moed ondanks alles.
Niet de weg die gegaan wordt. Niet het vruchteloos hopen.
Niet het lichaam gebroken. Niet het stemloos verdriet. Niet het licht in de ogen.
Laat niet verloren gaan, het land van belofte. Niet de adem van leven.
Niet de kracht van de ziel. Laat niet verloren gaan.
Geen naam. Geen ogenblik.

Marina