ONTMOETING…

Ik schatte hem rond de 80. Met een bundel schorshout onder de arm stapte hij langzaam-voorzichtig langs de rand van de hoofdweg. Omdat ik tijdig terug in het hotel moest zijn voor mijn vrijwilligersjob vroeg ik hem naar de bushalte. En, of er een herberg was waar ik even kon verpozen? “Il n’y a pas de café ici” klonk het prompt. Even in gedachten verzonken stemde ik mijn ritme af op zijn traag-bedachtzame pas. Een kerk was er ook niet. Maar “il y a deux chapelles au village” vergoelijkte hij zich.  Plots hielt hij halt, draaide zich om en vroeg : “Vous voulez un café?”. Enigszins verrast aarzelde ik even maar ging tenslotte in op zijn onverwacht voorstel. “Il n’y a pas beaucoup d’ordre” mompelde hij terwijl de voordeur piepend opendraaide. Een oudere man op zijn eentje : ik had niets anders verwacht.

Ik vroeg hem of er een herberg was waar ik even kon verpozen? “Il n’y a pas de café ici” klonk het prompt. Plots hielt hij halt, draaide zich om en vroeg : “Vous voulez un café?”.

Half september en de houtkachel was al flink op temperatuur. In dit druk-overbeladen interieur verhoogde zijn warmte de intieme gezelligheid. Ervaring leerde me geen lastige vragen te stellen aan onbekenden. Zijn eenvoudig-eerlijk uitnodigend gebaar stelde me echter op mijn gemak.

Eigenlijk woonde hij in de stad 25 km hier vandaan maar af en toe zocht hij de rust en stilte op van deze plek in het hooggebergte. Spijtig genoeg kon zijn hond zich hier niet gewennen: deze bleef liever “chez la mère à la maison”. Ik nam aan dat hij hiermee zijn echtgenote bedoelde. Zijn ogen lichtten op toen hij opmerkte dat dit huisje dateerde van … 1658(!). “C’est marqué sous la toiture du côté de la chaussée”, verduidelijkte hij. Even bekroop mij de neiging een foto te maken maar hij was er niet op gesteld. Zulke zaken kun je niet forceren. Trouwens : de mooiste herinneringen bewaren we niet op papier of in digitale geheugens : zij wonen in ons hart.

De koffie smaakte naar hartelijkheid en de aangeboden sterke drank bracht me op een idee. Ik besloot ’s anderendaags terug te komen en hem -ongevraagd- een flesje lokale ‘schnaps’ te brengen. “A l’année prochaine” riep hij me na toen ik zijn ouderwetse knusse woonst verliet.

De mooiste herinneringen bewaren we niet op papier of in digitale geheugens: zij wonen in ons hart.

Zelfs gewapend met de allerbeste bedoelingen lopen de zaken niet steeds zoals gewenst. De dag na onze verrassende ontmoeting klopte en belde ik vergeefs aan zijn deur. Hij had me gisteren zijn lievelingsdrank verklapt: een soort ouwe klare van kweeperen (coings). Wellicht zie ik hem nooit meer terug. Op de dorpel van zijn droomhuisje liet ik het flesje achter met een kort dankwoord. Misschien duurt het wel een hele poos eer hij het vinden zal. Dat is niet zo erg. Dankbaarheid heeft eeuwigheidswaarde. Zoals echte liefde. Over de dood heen. En trouwens : alcohol kan ook tegen een stootje : vriestemperaturen deren hem niet…

Dankbaarheid heeft eeuwigheidswaarde. Zoals echte liefde. Over de dood heen.

Intussen was het laat geworden en met de lijnbus zou ik niet op tijd in het hotel geraken. Zoals in onze studenten- en legertijd strekte ik mijn arm met opgerichte rechterduim. In een verlaten bergachtige streek zoals deze, waar weinig verkeer langsrijdt en openbaar vervoer slechts schaars wordt ingezet, rekende ik op de diepverborgen primaire goedheid van de mens… Met succes: de eerste voorbijrijdende wagen kneep kriepend de remmen dicht! Ik kreeg zelfs niet de kans om een woord te zeggen: de bestuurder bleef een gesprek voeren via zijn mobieltje waardoor ik amper de mogelijkheid had hem te bedanken bij het uitstappen. Alsof mensen behulpzaam zijn de normaalste zaak van de wereld was!? Wanneer goedheid ‘vanzelfsprekend’ wordt, is het paradijs héél dichtbij…

Wanneer goedheid ‘vanzelfsprekend’ wordt, is het paradijs héél dichtbij…

Zo hoog in de bergen, in de overweldigende natuurpracht van dit gebied, was het alsof ik even de Hemel had aangeraakt. Letterlijk.

Marcel