30^ste interreligieuze vredesontmoeting in Assisi: geduldig vredeswerk

In september vond de 30^ste interreligieuze vredesontmoeting plaats, ditmaal in Assisi, de stad van Sint-Franciscus. Georganiseerd door de Sint-Egidiusgemeenschap brengt het religieuze leiders en afgevaardigden van politiek en cultuur samen. In de Belgische delegatie waren meer dan dertig leden en sympathisanten van het Sant’Egidio samen met de bisschoppen Johan Bonny, Jean-Pierre Delville van Luik en Leon Lemmens van het Vicariaat Vlaams-Brabant en Mechelen, ook de Brusselse opperrabbijn Albert Guigui, vicevoorzitter Mohamed Achaibi van de moslim executieve samen met het hoofd van de Belgische imams en moslimtheologen, Taher Tugjani, en ten slotte de orthodoxe metropoliet Athenagoras Peckstadt. Vijfhonderd religieuze leiders stuurden samen een vredesverklaring de wereld in.

Spijtig genoeg bleven de Vlaamse media – op KerkNet na – doof en blind voor deze bijeenkomst. ‘De media staan op de eerste rij telkens de naam van God misbruikt wordt voor oorlog of geweld. Maar als de wereldgodsdiensten elkaar ontmoeten om samen een boodschap van vrede te verspreiden, geven ze geen aandacht. Onze media verwaarlozen aldus hun maatschappij-opbouwende rol’ merkte Mohamed Achaibi op. ‘We weten al langer dat media meer geïnteresseerd zijn in conflict en geweld dan in harmonie en vrede, maar laat ons de raad van het Evangelie ter harte nemen: Doe goed en zie niet om’ reageerde nog Johan Bonny.

Vredeswerk vraagt geduld, maar gaat verder. Zo kwamen er ook enkele concrete resultaten van het netwerk aan vredestichters in de geest van Assisi aan bod. De president van de Centraal-Afrikaanse Republiek, Faustin Archange Touadéra, dankte Sant’Egidio expliciet voor het geleverde werk. ‘De religieuze leiders in mijn land, zowel christenen als moslims, zijn niet in de val van het religieuze conflict gestapt en hebben zo een burgeroorlog weten te vermijden.’ ‘Na elke bijeenkomst komt het er ook op aan de boodschap in onze gemeenschappen en moskeeën uit te dragen, en hierover rechtstreeks onze imams te briefen’ aldus nog Mohamed Achaibi.

Bisschop Johan Bonny wijst op drie elementen om het succes van deze editie van de interreligieuze bijeenkomsten te vatten. ‘Enerzijds was er de aanwezigheid van paus Franciscus, die zich duidelijk inspireert op Sint-Franciscus en de ‘poverello’ van deze tijd probeert te zijn: voor de armen en voor de vrede. Verder was er natuurlijk de magie van de stad Assisi, die de franciscaanse spiritualiteit als het ware uitademt en waar paus Joannes Paulus II dertig jaar geleden het profetische idee had alle religieuze wereldleiders samen te brengen. En uiteindelijk telde ook het moment in de geschiedenis: het was de eerste keer dat de wereldgodsdiensten elkaar ontmoetten sinds de vele tragische gebeurtenissen van de voorbije maanden, in Parijs, in Brussel en Zaventem, in Nice, in Saint-Étienne-du-Rouvray en op zovele plaatsen op de wereld. Ja, dit waren werkelijk profetische momenten en profetische gebaren van onderlinge verstandhouding’. Toch is het werk niet af. Sommige religieuze leiders bleven afwezig om geopolitieke of kerkpolitieke redenen. Nochtans had men graag bijvoorbeeld de moslimleiders uit het beproefde Syrië samengebracht met de orthodoxe bisschoppen uit die streek. Er is ook nog religieuze diversiteit dat het overleg moeilijk maakt.

Bron: Kerknet, https://www.kerknet.be/kerknet-redactie/blog/een-belgische-terugblik-op-assisi

START NIEUW PASTORAAL JAAR

Bij het begin van een nieuw Pastoraal Jaar dromen wij van een nieuwe start. Wij wensen elkaar veel geluk, vertrouwen en geborgenheid, een jaar vol liefde. We hopen samen iets meer mens te worden en het wonder van het goede in elk te ontdekken. Elk nieuw jaar is een nieuw beginpunt, een nieuwe kans in ons leven, steeds opnieuw op weg naar elkaar, op weg samen met elkaar. We proberen ook meer mens en gelovig te wor-den, geraakt en aangesproken worden door het Goede Nieuws van die onvergetelijke Man uit Nazareth.

Wij wensen iedereen een warm tevreden hart toe: om ondanks tegen-slagen optimistisch te blijven, op te komen voor de anderen, niemand uit te sluiten, en blij te zijn om het geluk van de anderen. Wij wensen elke keer opnieuw na een misverstand een vergevende hand en proberen onze daden te doen overeenstemmen met onze woorden, dat wij het goede in de anderen zien en vrede uitzaaien in gezin en parochie. Wij durven hopen dat we het af en toe stil durven maken om te bidden en steeds opnieuw te proberen ons leven af te stemmen op de golflengte van het leven van Jezus van Nazareth. Als mens gaat dit niet vanzelf, steeds maar opnieuw proberen om eerst onszelf  te oriënteren, en her-oriënteren. We hebben daarvoor een kompas: Jezus ‘ leven en bood-schap; het wordt pas blijde boodschap als wij het laten infiltreren in bezin-ning en gebed. Daarom blijven we ons niet blindstaren op gemaakte fouten, daarom worden we weer gestimuleerd; in gebed komt er zon aan de horizon en komt er inzicht en vooruitzicht, dan schijnt er weer licht in het hart, komt er rust in de geest en sterkte en moed om verder doen. Hopelijk hebben enkele dagen van rust en vakantie  onze geest leeg gemaakt van opgestapelde zorgen. Eén van de zorgen en vragen die gesteld worden is: wat zal mijn toekomst zijn, dat vraagt een mens ge-confronteerd met ziekte;  wat is mijn nabije toekomst, dat vraagt een oudere mens; wat brengt het schooljaar, dat vraagt een student zich af en wat met Europa, ons land en wat met de kerk en de parochie, wat is hun toekomst. Er zijn veranderingen opkomst, maar dat is toekomst?

VAKANTIE

We wensten u allemaal een boeiende ontspannende vakantie, samen met elkaar en voor elkaar, eens zich leegmaken om weer enthousiast, gedreven en beminnend in het leven te staan. Het is weer voorbij, eindelijk zei een meisje, ik verveel mij. Het kan deugd doen zo eens wandelen in de natuur, moe worden en vaststellen : dat ver wandelen kan ik niet meer. Ik heb genoten in de Eifel, gelogeerd in een klein huizeken, met Roos en Johan die hier altijd kwamen helpen in de Sint Jobsfeesten. Ze kennen u nog allemaal bij name de trouwe werk(st)ers van de rommelmarkt en de café, restaurant en de bodega. Vakantie moet niet ver zijn of luxueus, kunnen wandelen in de bos-sen of zwijgend zitten op een bank, kijken naar de vlinders, vertellen en stil zijn; wat kan stilte toch mooi en sprekend zijn; naar de kerken gaan in Trier, in Clairvauxabdij met zijn mooie gregoriaanse psalmenzang of naar Abtei Maria Frieden, een trappistinnenabdij met nog enkele oudere zusters, met hun schor stemmetje zongen ze zich krakend verder naar het  einde van het avondgebed; het deed me denken aan de vespers van onze buren in Affligem. Maar de vriendelijkheid en de gastvrijheid raakt het hart, het geluk straalt op hun gezicht; ingetogen vrouwen met vele rimpels, gebogen ruggen leunend op een stok, strompelend op weg naar de vespers. En toch, de  kra-kende zang  spreekt van ingetogenheid en levenswijsheid. Een mens heeft weinig woorden nodig om veel te zeggen en verstaanbaar te zijn. We hebben dan maar een fles levenselixir gekocht en een pakje nougat. Ook gezien en bezocht Krippana met mooie echte kerstkaarten en  met kerst-stallekes, die vind je hier niet meer, enkel nog kerstbomen en kerstmannekes; zo dagen en mo-menten van rust beleefd, vitaminnen om verder te gaan op de hobbelige wegen van het leven.

LIEFDE IN TIJDEN VAN ANGST.

“Er is angst en schrik, bang om te falen, bang voor aanslagen, bang om alleen te zijn, bang voor overvallen en diefstal, bang voor verandering, bang voor morgen’ schrjft Bleri Lleshi. Er zijn twee fundamentele krachten: angst en liefde. Wanneer we bang zijn, isoleren we ons, als we liefhebben groeit er verbondenheid en vitaliteit. Moed en liefde is er nodig. Moedig is niet degene, die geen angst heeft, zegt Mandela maar degene die zijn angst overwint. Hij heeft nooit de moed opgegeven gedurende zijn jarenlange gevangenschap. Hij heeft bruggen gelegd tussen Afrikanen en Blanken van zijn Afrika. Hij had liefde in zijn hart en visie. Angst daarentegen is ontwrichtend, uitputtend, veroorzaakt een gevoel van onzekerheid en onveiligheid. Angst ontstaat als verdediging tegen een overdreven buitenproportioneel imaginair gevaar. Liefde geeft hoop.

Er is veel gebeurd de laatste jaren: terreur en aanslagen, de stroom van vluchtelingen, groeiend racisme, onverdraagzaamheid en nu Brexit. Het zijn kleine en grote aardschokken die het gevoel van onzekerheid creëren en de zon breekt maar niet door, de aanhoudende regen bedreigt nog veel buurten en huizen, zo onvoorspelbaar. Isolement en elk op zijn eiland. Er is nu wel tijdelijk de euforie van de Rode Duivels, de tricolore wappert en siert auto’s. Een volk mag wel eens sportief zich goed voelen, een beetje gezonde euforie en blijdschap in sportieve competiviteit.

Een tegenpool van de angst is de ware liefde. Liefde doet ons groeien en openbloeien. Liefde is aanwezigheid met hart en geest, zich inleven en handen in elkaar slaan met je partner, met je vrienden, met de mens naast ons, met elkander, grensoverschrijdend. Ware liefde  eist overleg, engagement en verantwoordelijkheid. Liefde is verruimend, breeddenkend, hoopvol en volhardend. Angst drijft mensen uit elkaar in isolement en apartheid, mensen tegen elkaar. Liefde is breeddenkend en multicultureel. Men erkent het mooie en het goede, zo ontstaat eerbied en respect, geen vijandschap, geen doemdenken maar zoekt wegen naar verbondenheid en dialoog. Liefde is helderziend, ziet ook wat nog niet is. Liefde aanvaardt het verschil, erkent en bewondert het goede van elkaar. Liefde doet ons ook in eigen hart kijken, respecteert de verschillen, verzet zich tegen fanatisme en gewelddaden die sommige plegen vanuit hun fundamentalisme. Liefde zet ons op weg naar ontmoeting en dialoog. Geen doemdenken. Het is nog een lange weg, geen terugweg. Profeten gevraagd met visie en durf maar ook van elk van ons met liefde in het hart. Liefde kan wegen naar  vrede openen. De weg is lang, maar ik blijf geloven in vooruitzichten en hoopvolle perspectieven. We kiezen met hart en geest voor liefde, in het jaar van BARMHARTIGHEID of arm-hart- en- hardheid….