“Bid voor mij… “

Je zou het hem niet onmiddellijk aangegeven hebben.  Bij een vorige gelegenheid duurde het wel enkele dagen alvorens zijn eerbare status ons bekend raakte: hij was priester.  Zelfs op zijn vergevorderde leeftijd nog hier en daar ritueel en confessioneel actief. Hij sprak zacht, bedachtzaam, dikwijls niet gespeend van enige humor tegenover mensen met wie hij al wat meer vertrouwd was. Een zeer aangenaam gezelschap.

In het hooggelegen alpijnse grensdorpje waar ons hotel gevestigd was droeg hij de mis op. Mede tot voldoening van de inwoners die hoogstens eens per maand de zondagsdienst konden bijwonen in hun overigens prachtig barokke kerkje. Het orgel was niet toegankelijk maar er stond een oud harmonium vooraan bezijden het altaar waarop ik een paar stukken improviseerde in de stille momenten. Tijdens de preek merkte ik duidelijk een glimlach op de gezichten van jonge volwassenen op de voorste stoelenrij.  Onze geestelijke leidsman sprak tot het hart van de mensen. Het verhaal van de Verloren Zoon … in het Jaar van de Barmhartigheid!

Tijdens het ontbijt evolueerde het gesprek over de klassieke seniorkwaaltjes via prothese-perikelen naar… euthanasie. Geen woord dat zoveel mensen tegenwoordig zo hevig beroert als dit. Toen ik opmerkte dat Hugo Claus, na zijn beslissing tot vrijwillige levensbeëindiging, ooit toegaf “dat hij niet besefte dat sterven zó lastig was”, deed onze priester-kompaan zijn verhaal. In haar laatste levensjaren nam hij zijn hoogbejaarde moeder op in zijn eigen woning. Met de nodige inzet van hulpverlenende instanties maakte hij haar het leven zo aangenaam mogelijk. Zij respecteerde zijn drukke bezigheden maar durfde tussendoor wel eens diplomatisch te informeren “of hij ook vandaag veel verplichtingen had?”. Hij wist wat dit betekende en deed er alles aan om haar die dag mee te nemen op restaurant of samen een oude gebuur op te zoeken. Zij liet niet na hem hiervoor herhaaldelijk haar diepe erkentelijkheid te betonen. Maar elke avond speelde zich onveranderlijk hetzelfde scenario af. Wanneer hij haar in bed had toegestopt fluisterde ze hem toe : “Priez pour moi mon cher fils pour que je ne m’ éveille plus...”.  Hij was te fijngevoelig en kompassievol tegenover haar die hem op de wereld had gezet om enige ergernis omtrent haar vraag te manifesteren. Ach, als je een stuk boven de 90 bent, je man en meerdere dierbare naastbestaanden reeds hebt zien heengaan, dan is geduldig mededogen tegenover haar aandoenlijke wens het minste wat je menselijkerwijze kan opbrengen. 

Op een stralende zondagochtend tijdens het ontbijt is zij gestorven. Net nog de morgenstond gehaald om afscheid te nemen.  Ingaan op de smeekbede die zij dagelijks prevelde heeft hij nooit gedaan.  Maar bidden deed hij wél. Ook dagelijks: met zijn grote levendige, liefhebbende handen. Geen groter gebed dan dit.

Getekend: Marcel, een nieuwe parochiaan, en welkom hier.