Opvallende teksten en markante spreuken sieren de wanden van menige huis-, woon- of werkkamer. De dagelijkse bewoners van de genoemde ruimtes gaan er meestal achteloos aan voorbij.  Niet de toevallige bezoeker die slechts sporadisch met deze hersenspinsels geconfronteerd wordt. Soms lijken deze woorden banaal, maar dat is niet altijd het geval.

BZN

Alhoewel ik er op jeugdige leeftijd enigszins meewarig kon over doen, heb ik de veelzeggende kracht van spreuken zoals deze van de Bond Zonder Naam o.a. gaandeweg leren waarderen. De verhelderende tekst op de keerzijde stemt onvermijdelijk tot nadenken. Enige woordspeling is de auteurs soms niet vreemd en waar dit de zeggingskracht ten goede komt, is er zeker niets mis mee.  Integendeel.

ENKEL een ‘GEZEGDE’?

Maar een uitgestalde tekst zegt ook iets méér dan alleen zijn feitelijke inhoud: hij ‘verraadt’ in zekere zin wat belangrijk is (of was) voor de betrokkenen. De woorden zijn de waardevolle uitdrukking van gevoelens, ervaringen, soms van trauma’s die huisgenoten ooit hebben beleefd, begeesterd, laat staan ondergaan.

Op een avond-rommelmarkt aan onze Belgische kust viel mij een op het eerste gezicht weinig originele tekst op.  Eenvoudig ingekaderd, klein van formaat:

ER ZIJN GEEN PROBLEMEN…  ER ZIJN (alleen) MENSEN…’ 

“Simpeler kan het niet”, was mijn eerste reactie…maar het liet me niet los. Zijn directheid en alleszeggende helderheid trokken me aan. Ik laveerde verder tussen een slecht ruikende hamburgertent en fel geurende oosterse wellness-standjes tot ik rechtsomkeer maakte en merkte dat het kadertje omgevallen was. Bezijden was een barst zichtbaar en de prijs was intussen gehalveerd. “Symbool van onze menselijke kwetsbaarheid” bedacht ik erbij. In de hall thuis heb ik het opgehangen. Het herinnert me aan een moeilijke periode op het werk waar het niet vlotte met een dwarse chef, een kerel waar praktisch iedereen mee botste maar die, om duistere redenen, lange tijd door hogerhand werd beschermd.

“MENSEN”…

“Waar mensen zijn, wordt ge-menst” zei een vroegere studiemeester smalend, maar hij wist voorzeker waar hij het over had. “Het zijn de mensen zélf die alles zo ingewikkeld maken” verduidelijkte hij. Ook ik denk dat soms. Kijk naar de sport: niemand ontkent de weldoende invloed en noodzakelijkheid van ‘bewegen’ maar de schandalen in de internationale voetbalwereld, de dopingaffaires in atletiek- en wielermiddens zijn door mensenhanden op touw gezet en verraden de oorspronkelijke zuiver positieve beweegredenen. Idem dito wat religie betreft: op zichzelf een uiterst waardevol reservoir aan verhalen, waarden, raadgevingen…maar door sommige leden van het Instituut zélf van zijn oorspronkelijke missie afgeleid. De actuele afschuwelijke excessen begaan in naam van een ‘godsdienst’ maken dit begrip heden ten dage zelfs haast onbespreekbaar.

'Er zijn geen problemen…er zijn mensen” is de eeuwige uitdaging van de mens om met zichzelf én de Andere in het reine trachten te komen'

mb