2017: op hoop van meer liefde en verdraagzaamheid

Het laatste weekend van december riep ons op om vredelievend te zijn. Veel goede wensen werden uitgesproken maar de wereld draait door en vredesakkoorden worden gebombardeerd. En toch moet ieder van ons elke dag proberen een mens van goede wil te zijn om hoopvol te kunnen zingen “Ik heb een steen verlegd in de rivier”, in mijn omgang met de mensen dicht bij mij.

In memoriam: pater Hugo (Otto) Gerard

Op 3 januari werd onze medebroeder p. Hugo Gerard begraven, een klasgenoot van mij, de laatste met wie ik was gewijd. Wellicht hier onbekend, dat was zijn karaktertrek: bescheidenheid, maar een groot verstand met vele briljante ideeën. Medestichter van het centrum Ryckevelde waar jonge studenten en mensen op congres gaan om de Europese christelijke cultuur en waarden levendig te houden. Hij is ook overste geweest van de Kapucijnen en heeft me in Aalst benoemd. Hij is de stimulator geweest van scheiding tussen parochie en klooster … het vroeg ons tijd om te aanvaarden en te realiseren. Een man van weinig woorden maar met een visie, en die visie over parochie en klooster was achteraf gezien de juiste, eerst een harde pil en opdracht: de parochie moet langer bestaan en zal langer bestaan dan het klooster. En dus konden we maar beginnen, eerst schoorvoetend. Wat zou hij nu denken over de toekomst van de Sint-Antoniuskerk? In deze nuchtere, schrandere, stille priester zat ook nog een dichterziel:

De wereld kantelt op zijn dwaze kop; er is geen rechte kant meer aan te krijgen.
De mensheid raakt steeds dieper in het slop omdat 't verstand gedoemd is om te zwijgen.

die anderzijds ons naar de ogen zien en hengelen naar onze voorkeurstemmen,
die uit hun nek beloven wat nadien alleen maar dient om diepgang af te remmen.

Want 't dobberen op de luchthartigheid waarmee ons macht, bezit en seks als waren
van speelgoedwinkels worden aangereikt, is nu de koers die 't nieuw beleid wil varen.

't Wordt moeilijk om nog christenmens te zijn: om uit de diepte van ons hart te leven;
't wordt lastig om een stem in die woestijn te laten klinken, en meer moed te geven. (Hugo-Otto)