Franciscus en de kerststal
Francesco was z'n leven lang gefascineerd door de nederige gestalte waarin onze Heer geboren was en door de liefde die Hij in Zijn lijden had laten blijken. Daarom moet ik nu nog vertellen en met eerbied in herinnering brengen wat hij twee jaar voor zijn heerlijk afsterven heeft gedaan op de geboortedag van onze Heer Jezus Christus. In Greccio woonde een goede vriend van Francesco, Giovanni Velita, een man die bij iedereen in hoog aanzien stond, vooral omdat hij de adeldom van zijn ziel hoger had geacht dan de adeldom van zijn afkomst. Ongeveer twee weken voor Kerstmis liet Francesco hem, zoals hij wel vaker deed, bij zich komen en zei:
“Ik wil dit jaar in Greccio Kerstmis vieren. Ga jij voor mij uit en doe precies wat ik je nu zeg. Ik wil namelijk de geboorte van het kind van Bethlehem zo gestalte geven, dat wij met onze eigen ogen kunnen zien in welke pijnlijke en behoeftige omstandigheden Hij ter wereld gekomen is, ik wil zien hoe Hij daar lag in een kribbe op stro, tussen een os en een ezel.”
De brave man aarzelde geen ogenblik en deed zoals Francesco gezegd had.
Toen het dan zover was, stroomden de mensen van heinde en verre toe. Ze hadden fakkels en kaarsen bij zich om de nacht te verlichten, waarin een stralende ster met zijn licht alle levensdagen verlicht. In de grot stond een kribbe met stro; ook had Giovanni gezorgd voor een echte os en een ezel. Alles was duidelijk met liefde en zorg klaargemaakt voor het feest. Hier werd de eenvoud geëerd en de nederigheid geprezen op zo'n manier dat Greccio wel nieuw-Bethlehem leek. De nacht was helder als de dag (Ps. 139,12), het was een verrukking voor mens en dier. De mannen en vrouwen van Greccio werden vervuld van een ongekende vreugde bij het zien van de nieuwe manier, waarop het mysterie van de menswording van de Heer nu gevierd werd. Het bos weergalmde van de stemmen en de rotsen kaatsten het geluid terug. De broeders zongen dat het een lieve lust was en brachten zo aan de Heer de verschuldigde lof. De priester droeg de mis op boven de kribbe en alle aanwezigen ervoeren een ongekende goddelijke vertroosting.
Toen ging Francesco voor de kribbe staan en zong met heldere stem het heilig evangelie van de Kerstnacht. En zijn stem was krachtig en zoet tegelijk (Hooglied 2,14), terwijl hij iedereen uitnodigde om te komen en het allerhoogste goed te aanschouwen. Keer op keer verwees hij naar de geboorte van de Koning in het stadje Bethlehem en elke keer als hij naar de Heer verwees, noemde hij hem liefkozend ‘il Bambino di Betlemme’. Zo vol ontroering klonk zijn stem dan dat het soms wel leek alsof de schapen al blatend instemden met zijn woorden. Sommigen zeggen zelfs dat de os en de ezel vol instemming knikten en Giovanni vertelde na afloop aan iedereen dat hij gezien heeft dat er tijdens de preek van Francesco een zeer schoon, slapend kindje in de kribbe lag en dat het lachte naar de latere heilige toen die het uit de kribbe nam...
(The Francis Trilogy door Thomas Celano)
