Feest van Christus Koning met onze kandidaat vormelingen

Elk jaar op de laatste zondag van het kerkelijk jaar zien we hoe Jezus ter dood veroordeeld wordt en sterft aan het kruis. De beschuldiging luidt: "Koning van de Joden".

Toch wel zware materie voor onze jonge toekomstige vormelingen die in dit weekend (19/11) in onze kerk te gast waren. Aan vele factoren kon je merken dat hun voorbereiding naar deze viering toe met veel zorg is voorafgegaan. Zij brachten ons het prachtige verhaal van de kleine David die, de jongste en kleinste van het gezin, door God werd uitgekozen om koning over zijn volk te zijn. David was iemand naar het hart van God.

Het doet ons nadenken : zijn wij dat ook ? ….  Willen we dat zijn ? ….

Apotheose van het liturgisch jaar

We vieren het feest van Christus Koning omdat het een apotheose is van het kerkelijk jaar want met de advent beginnen we eigenlijk het nieuwjaar van de kerkelijke geschiedenis.

Christus krijgt een koninklijke titel omdat Hij de Herder is naar Gods hart.

Hij draagt de liefde van God uit voor ieder van ons, Zijn koninkrijk blijft ook eeuwig duren, het is niet iets van één dag.

Wat zou jij doen als je koning was?

Misschien moeten we ons aansluiten bij minder populaire antwoorden zoals: bouwen aan vrede, verdraagzaamheid, liefde, respect... Antwoorden die allemaal duiden op de wens om hier en nu te werken aan een hemel op aarde. Want liefde en vrede zijn de belangrijkste boodschap die Jezus ons bracht. Hij heeft het bekocht met het kruis. Ook daar nog schenkt Hij vergiffenis. Hij haat niet maar is barmhartig ook warm-hartig. Kunnen wij dit aan ?
Het is een werk van lange adem. Het zal traag gaan, maar liever traag naar de hemel dan snel naar de hel…

Het is ook de houding die we zien bij catechisten en onze jonge kandidaat vormelingen.

Dit weekend bezochten ze intensief het kerkgebouw in een groepszoektocht.

“Traag maar gestaag”, langzaam maar zeker werken zij aan hun toekomst naar het vormsel toe. Dat is ook wat gebeurt in onze kerk.

Droom je ook van een wereld die open en gastvrij is, waar elk mens meetelt, waar evangelische waarden worden beleefd, waar hoop en liefde de plak zwaaien en warme zorg voor anderen het beleidsprogramma bepalen?
Het klinkt als de hemel op aarde. Het lijkt naïef, en het zal op zijn minst niet van vandaag op morgen gerealiseerd kunnen worden.

Maar ik geef toe: ik ga liever traag naar de hemel, dan snel naar de hel.

Moge onze Christus De Koning daarbij onze Gids zijn.

Marina